Zygmunt - germańskie imię dwuczłonowe pochodzące od słów sigu (zwycięstwo) i munt (ochrona, opieka) oznaczające zwycięskiego opiekuna.

Święty Zygmunt I - król Burgundii (+524), męczennik, wspomnienie obchodzimy 2 maja.

Obraz i relikwie św. Zygmunta w parafialnej kaplicy świętych polskich.

Zygmunt urodził się ok. 474 roku. Był synem ariańskiego króla Burgundów Gundebalda (480-516) i Sareteny (zm. 506). Pod wpływem św. Awita (zm. 518) biskupa Vienne, przyjął około 30 roku życia chrzest, stając się gorliwym wyznawcą wiary katolickiej. Znakiem nawrócenia stał się ufundowany w roku 515 klasztor św. Maurycego w Agaunum. W 516 roku został obwołany królem Burgundii. Początkowo rządy Zygmunta były bardzo pomyślne. Pod wpływem św. Awita  był pobożnym i dobrym władcą. Uważany był za obrońcę wiary katolickiej, pod jego wpływem nawróciło się wielu arian - heretyków odrzucających dogmat o Trójcy Świętej. Po śmierci żony, córki króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego, Zygmunt ożenił się powtórnie. Spowodowało to ostry konflikt między synem Zygmunta z pierwszego małżeństwa, Sigerykiem a macochą. Nowa królowa Konstancja oskarżyła pasierba o spisek, zamiar zamordowania ojca i chęć sięgnięcia po władzę nad całym krajem. Król uwierzył w oskarżenie i kazał udusić syna. Gdy się opamiętał, gorzko tego żałował, z rozpaczą rzucił się na zwłoki syna. Podanie głosi, że dla odbycia pokuty za ten mord, Zygmunt udał się do klasztoru św. Maurycego w Agaunum i w charakterze mnicha prowadził tam surowe życie (522). Pisze o tym św. Grzegorz z Tours (+ 594) w swojej Historii Franków. Zbrodnia dokonana na Sigeryku miała niestety także następstwa polityczne. O jego krew upomniał się jego dziadek, Teodoryk Wielki (+ 526). Wypowiedział on wojnę Burgundii i sprzymierzył się z królami frankońskimi. Zygmunt opuścił klasztor i udał się na pole walki. Przegrał wojnę i został zmuszony do ucieczki z żoną i dwoma synami Gisiladem i Gundobadem, chroniąc się w klasztorze w Agaunum. Wkrótce jednak został zdradzony przez swoich ariańskich poddanych za gorliwe popieranie katolicyzmu i wydany w ręce Franków. Rodzina królewska na rozkaz francuskiego króla Klodomera została zamordowana w dniu 1 maja 524 roku, w pobliżu miejscowości Coulmiers, w granicach ziemi orleańskiej we Francji. Ciała wrzucono do studni w Saint Pervay la Colombe niedaleko Orleanu, w miejscu o nazwie Belsa.

Po śmierci Zygmunt zasłynął cudami. Jego ciało przeniesiono do bazyliki św. Maurycego ufundowanego przez niego klasztoru w Agaunum w Szwajcarii, gdzie do dnia dzisiejszego spoczywa w kosztownym i artystycznym sarkofagu. Część relikwii złożono w osobnym relikwiarzu, by je można było wystawić i nieść w czasie procesji. W wieku XIV i XV św. Zygmunt należał do najpopularniejszych świętych Europy. Tradycja zachowała w pamięci Zygmunta jako króla pobożnego. Chętnie porównywano go z królem Dawidem, który dopuścił się zbrodni, ale odpokutował swój grzech. Św. Grzegorz z Tours nazywa św. Zygmunta męczennikiem. Jako taki też odbiera cześć.

Szczególną czcią otacza św. Zygmunta diecezja płocka. W roku 1166 biskup Werner przywiózł do Płocka z Akwizgranu - jako dar cesarza Fryderyka I - część czaszki św. Zygmunta. Król polski Kazimierz Wielki zamówił u złotników krakowskich kosztowną hermę, popiersie Świętego, w którym umieszczono tę relikwię. Hermę zdobi diadem piastowski z wieku XIII, ozdobiony szafirami, rubinami i perłami. Św. Zygmunt jest patronem miasta Płocka. W katedrze płockiej ma osobną kaplicę. Jest także patronem m.in. włoskiego miasta Cremony; wzywany jako orędownik podczas malarii. W ikonografii atrybutem Świętego jest studnia, w której został utopiony.

Modlitwa

Boże, Ty zaszczyciłeś świętego króla Zygmunta dwiema koronami: doczesną i wieczną oraz upragnioną palmą męczeństwa, a jego ciało spoczywające w głębi wód wskazałeś wiernym; spraw, abyśmy oddając cześć zasługom Męczennika, za jego wstawiennictwem doznawali obrony we wszystkich przeciwnościach. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Amen.